De bijzondere locatie smart project space op het Wilhelmina Gasthuisterrein heeft van tijd tot tijd opmerkelijke exposities waarover onlangs mijn item: trip
Tot 30 december van dit jaar is the future that was te bezichtigen.
zondag 9 december 2012
zondag 2 december 2012
Made in Berlin
Afgelopen donderdag trof mijn oog in Het Parool -onder kunst en media- een item dat mijn aandacht trok met als titel:
Schilderijen boordevol verhalen. Eerste solotentoonstelling van Aldo van den Broek in Nieuw Dakota op de NDSM-werf.
Geplaatste foto over de kunstenaar en zijn werk sprak mij onmiddellijk aan. Zo ook de tekst, waarvan een quote: Van den Broek maakt grootse schilderijen van gebouwen en spelonken en daarnaast tekent hij kleinere impressies van oudere mannen en vrouwen, verlaten panden en vogels. Het resultaat: uniek, onontkoombaar werk, waarin geschiedenis, avant-garde, post-punk, romantiek en architectuur een pact vormen.
Op de werf aangekomen, kom ik indrukwekkend werk tegen van de kunstenaar: spannend, imposant, monumentaal en theatraal. Getuige onderstaande filmische impressie:
Schilderijen boordevol verhalen. Eerste solotentoonstelling van Aldo van den Broek in Nieuw Dakota op de NDSM-werf.
Geplaatste foto over de kunstenaar en zijn werk sprak mij onmiddellijk aan. Zo ook de tekst, waarvan een quote: Van den Broek maakt grootse schilderijen van gebouwen en spelonken en daarnaast tekent hij kleinere impressies van oudere mannen en vrouwen, verlaten panden en vogels. Het resultaat: uniek, onontkoombaar werk, waarin geschiedenis, avant-garde, post-punk, romantiek en architectuur een pact vormen.
Op de werf aangekomen, kom ik indrukwekkend werk tegen van de kunstenaar: spannend, imposant, monumentaal en theatraal. Getuige onderstaande filmische impressie:
dinsdag 13 november 2012
Kunst Eilanden Amsterdam
Tijdens de repetities van het Nationale Canta Ballet ontmoette ik Carol en haar trouwe bijrijder Butch. Tegenwoordig kom ik het duo per toeval regelmatig tegen dichtbij de viswinkel op de Haarlemmerdijk waar ik bij Jan, vers van het mes, mijn onontbeerlijke haring haal en Carol de AH induikt.
Onze canta's staan dan neus aan neus op de kop van de Prinsengracht, de hare trouw bewaakt door Butch die heftig kwispelt met zijn staart wanneer hij mij ziet maar dat doet hij naar iedereen.
In de wandel deelt ze mij mee over haar expositie bij kunst eilanden amsterdam die elke 2e zondag van de maand plaatsvindt.
Carol Sluyter maakt detailopnames van schepen op de werf. Digitaal ontstaan uitvergrote foto's. Met ongepolijste stalen omlijstingen zijn het fraaie werkstukken.
Mijn geliefde vergankelijkheid is hier zichtbaar.
Carol vertelt dat er tijdens deze kunstronde boottochtjes langs de Westelijke Eilanden georganiseerd zijn. Gedurende de tour is het mogelijk om verschillende ateliers en expositieruimtes te bezoeken. Aan boord is gids Maddy aanwezig om wegwijs te maken naar de kunstruimtes.
Aanvankelijk had ik me niet ingesteld om te gaan varen en is er geringe zin maar als ik hoor dat er weinig mensen aan boord zijn en je een glas wijn kunt bestellen, is de wil zwak.
Je zult niet teleurgesteld zijn, garandeert Carol mij. Bovendien kan ik me, in het kader van vaartuigen, mijn recente geslaagd bezoek aan het Scheepvaartmuseum nog herinneren, zie: boegbeelden.
En het is absoluut de moeite waard.
De meer dan honderd jaar oude Johanna, de salonboot waar we mee varen, is van Duitse origine en geboren ergens in het Ruhrgebied. Zij heeft een bewogen leven achter de rug en werd in verwaarloosde toestand aangetroffen bij een handelaar maar na een grondige verbouwing is zij sinds 2008 weer in de vaart als watertaxi en boot voor (bedrijfs)uitstapje: Amsterdam Boat Events
Coks, de schipper van de Johanna, die zijn zeemanschap al eerder heeft bewezen met een odyssee via de Rijn, Donau en Bosporus naar Venetië, vindt het scheepje naar eigen zeggen een verrukking.
Vanaf het Bickerseiland koersen we, via het Westerdok, naar de Prinsengracht en varen we over de Brouwersgracht.
Op het IJ staat een forse wind en je hoort ach-en-oh-kreten van het handjevol passagiers als we op de woelige baren varen.
Zestig minuten later naderen we de Bickersgracht.
Een wederom welkom bij Carol die de witte wijn koel heeft staan, maakt de middag compleet. Uren later zak ik af naar huis.
***
* foto van de Johanna geplukt van de website Amsterdam Boat Events
Onze canta's staan dan neus aan neus op de kop van de Prinsengracht, de hare trouw bewaakt door Butch die heftig kwispelt met zijn staart wanneer hij mij ziet maar dat doet hij naar iedereen.
In de wandel deelt ze mij mee over haar expositie bij kunst eilanden amsterdam die elke 2e zondag van de maand plaatsvindt.
Carol Sluyter maakt detailopnames van schepen op de werf. Digitaal ontstaan uitvergrote foto's. Met ongepolijste stalen omlijstingen zijn het fraaie werkstukken.
Mijn geliefde vergankelijkheid is hier zichtbaar.
Carol vertelt dat er tijdens deze kunstronde boottochtjes langs de Westelijke Eilanden georganiseerd zijn. Gedurende de tour is het mogelijk om verschillende ateliers en expositieruimtes te bezoeken. Aan boord is gids Maddy aanwezig om wegwijs te maken naar de kunstruimtes.
Aanvankelijk had ik me niet ingesteld om te gaan varen en is er geringe zin maar als ik hoor dat er weinig mensen aan boord zijn en je een glas wijn kunt bestellen, is de wil zwak.
Je zult niet teleurgesteld zijn, garandeert Carol mij. Bovendien kan ik me, in het kader van vaartuigen, mijn recente geslaagd bezoek aan het Scheepvaartmuseum nog herinneren, zie: boegbeelden.
En het is absoluut de moeite waard.
De meer dan honderd jaar oude Johanna, de salonboot waar we mee varen, is van Duitse origine en geboren ergens in het Ruhrgebied. Zij heeft een bewogen leven achter de rug en werd in verwaarloosde toestand aangetroffen bij een handelaar maar na een grondige verbouwing is zij sinds 2008 weer in de vaart als watertaxi en boot voor (bedrijfs)uitstapje: Amsterdam Boat Events
Vanaf het Bickerseiland koersen we, via het Westerdok, naar de Prinsengracht en varen we over de Brouwersgracht.
Op het IJ staat een forse wind en je hoort ach-en-oh-kreten van het handjevol passagiers als we op de woelige baren varen.
Zestig minuten later naderen we de Bickersgracht.
Een wederom welkom bij Carol die de witte wijn koel heeft staan, maakt de middag compleet. Uren later zak ik af naar huis.
***
* foto van de Johanna geplukt van de website Amsterdam Boat Events
zondag 28 oktober 2012
boegbeelden
Het Parool had afgelopen week, bij de zaterdagkrant, een vrijkaartje voor het weer net een jaar geopende Scheepvaartmuseum. Het was te verwachten, gezien de herfstvakantie, dat het een drukte zou worden. Vandaar dat ik me reeds vroeg, voor mijn doen, spoorslags museum begaf want als geboren en getogen Mokumse móest ik een keer het indrukwekkende gebouw van binnen bekijken.
Inderdaad was het nog redelijk rustig bij aankomst maar bij het verlaten van de tentoonstelling stonden de kinderrijke gezinnen te dringen bij de poort.
Ik tref een replica van het VOC-schip aan.
De Amsterdam is gebouwd in 1748. Ik lees dat het een schip van de Verenigde Oost-Indische Compagnie is, kortweg VOC. Een jaar later vaart de Amsterdam uit naar Azië. Het VOC-schip strandt kort na vertrek op de Engelse kust bij Hastings. Daar ligt het wrak nog steeds.
Deze replica is tussen 1985 en 1990 in Amsterdam gebouwd en in 1991 meert de Amsterdam aan bij Het Scheepvaartmuseum.
De schip had een bemanning van 357 personen en 5 passagiers, een lengte van 48 meter (van boeg tot spiegel), een hoogte van 56 meter (mast, van kiel tot top), breedte 11,5 meter en 42 kanonnen.
Het schip is te bezichtigen. Opvallend dat je door sommige ruimtes gebukt moet gaan. Duidelijk dat de mensen in die tijd een stuk kleiner waren. Ook de bedjes schat ik niet groter dan 1.50 meter.
In het museum is het nodige tentoongesteld: glas, porselein en zilverwerk en navigatie-instrumenten. De globes laten zien hoe de aarde en de sterrenhemel geleidelijk ontdekt werden.
Heel wat boegbeelden en scheepsornamenten heb ik die ochtend filmisch vastgelegd.
Inderdaad was het nog redelijk rustig bij aankomst maar bij het verlaten van de tentoonstelling stonden de kinderrijke gezinnen te dringen bij de poort.
Ik tref een replica van het VOC-schip aan.
De Amsterdam is gebouwd in 1748. Ik lees dat het een schip van de Verenigde Oost-Indische Compagnie is, kortweg VOC. Een jaar later vaart de Amsterdam uit naar Azië. Het VOC-schip strandt kort na vertrek op de Engelse kust bij Hastings. Daar ligt het wrak nog steeds.
Deze replica is tussen 1985 en 1990 in Amsterdam gebouwd en in 1991 meert de Amsterdam aan bij Het Scheepvaartmuseum.
De schip had een bemanning van 357 personen en 5 passagiers, een lengte van 48 meter (van boeg tot spiegel), een hoogte van 56 meter (mast, van kiel tot top), breedte 11,5 meter en 42 kanonnen.
Het schip is te bezichtigen. Opvallend dat je door sommige ruimtes gebukt moet gaan. Duidelijk dat de mensen in die tijd een stuk kleiner waren. Ook de bedjes schat ik niet groter dan 1.50 meter.
In het museum is het nodige tentoongesteld: glas, porselein en zilverwerk en navigatie-instrumenten. De globes laten zien hoe de aarde en de sterrenhemel geleidelijk ontdekt werden.
Heel wat boegbeelden en scheepsornamenten heb ik die ochtend filmisch vastgelegd.
vrijdag 12 oktober 2012
De achtergelaten dieren van Fukushima
Vandaag een bezoekje gebracht aan Atelier 408 alwaar ik getroffen werd door de gruwelijk treurige beelden van verlaten, hongerige, creperende dieren. Een waar inferno.
Graag laat ik het hieronder geplaatste fragment van een uitgezonden persbericht aan het woord met enige foto's van Yasusuke Ota. (geplukt van afbeeldingen)
Een aangrijpend fotodocument van vergeten ‘medereizigers’ door het noodlot van Fukushima.
Grofweg zijn er twee soorten dieren: wilde en tamme. De eerste soort kan vluchten als er gevaar dreigt, iets dat de tweede meestal niet is gegund. Huisdieren zijn trouw aan hun omgeving, boerderijdieren zijn afhankelijk van menselijke verzorging. Dieren zijn onze ‘reisgenoten’ – schreef auteur en dierenliefhebber Rudy Kousbroek: Mens en dier zitten in hetzelfde schuitje en delen hetzelfde lot. Dat zijn dezelfde mensen die zweren dat ze hun dieren nooit in de steek zullen laten.
Een dag nadat de tsunami op 11 maart 2012 de kernreactor in het gebied rond Fukushima in Japan in ongerede raakte, moesten bewoners binnen een straal van 20 kilometer van de kerncentrale het gebied onmiddellijk verlaten. Niet alleen mochten ze geen spullen meenemen, ook hun dieren moesten ze achterlaten. Na de waterstofexplosie die op 14 maart in de kernreactor plaatsvond, werd het onzeker of ze ooit nog naar huis konden terugkeren.
De Japanse fotograaf en dierenliefhebber Yasusuke Ota (1958) behoort tot de vrijwilligers die met gevaar voor eigen leven en met wat dierenvoer en water eind maart 2011 eropuit trokken in de ‘No Go’ zone twintig kilometer rond de Fukushima Daiichi Kerncentrale. Ze wisten niet precies wat ze verwachten konden, maar ze kwamen terecht in een hel op aarde, met koeien die zonder voedsel of water loeiend door hun knieën gezakt waren, of uit de stal waren losgelaten maar in moerassen en waterkanalen waren komen vast te zitten, een situatie waaruit ze zichzelf nooit konden redden. Ze troffen uitgemergelde paarden en varkens in stallen naast de lijken van hun soortgenoten aan. Huisdieren die waren gestorven terwijl ze op hun vaste plekken wachtten op hun baasjes, of uitgehongerd waren omdat ze vastgebonden zaten aan hun hok, of in het huis waren opgesloten. Dieren die overleven op alles wat hun voor de bek komt, en nu nog steeds – anderhalf jaar later – onvoorwaardelijk onnozel wachten op de terugkeer van hun baasjes: maar die kunnen en mogen dat niet.
Inmiddels zijn twee boeken verschenen met de foto’s die Yasusuke Ota in Fukushima maakte tussen eind maart 2011 en maart 2012. ‘This tragedy was for some reason not reported by the Japanese media at the beginning, and the truth is that there has been no proper help given to these animals even after one and a half years. I felt I needed to inform the world and leave evidence of what really happened. So I started to take photo’s of this while going inside the zone on rescue,’ schrijft Ota: ‘Please don’t turn your eyes from the reality.’Ota maakte een hartverscheurend fotografisch document van overlevenden en gevallenen: een vergeten groep slachtoffers tussen het puin van een landschap dat werd getroffen door een natuur- en kernramp. De foto’s roepen de vraag op welke toch de verborgen banden zijn die mensen met dieren verbinden. ‘Op grond van welk psychisch besef, van welk abstract beeld in het brein, voelen mensen zich geroepen niet zonder gevaar voor zichzelf een dier te redden dat anders ongetwijfeld ten dode opgeschreven zou zijn?’ schreef Kousbroek. Het persoonlijk antwoord van Yasusuke Ota hierop is: ‘I can’t betray such animals that don’t know how to be doubtful of their owners, as they woleheartedly put trust in them. With this in mind I documented these scenes from March 2011 to March 2012 […] This exhibition is to show that this tragedy was not caused by the earthquake or tsunami. It’s the nuclear power plant.’Veel van de beelden die Ota vastlegde zijn van een grote verschrikkelijkheid: een gemummificeerd kattenlijk op de weg, de losse onderkaak van een hond, een varkensstal in het gebied precies tussen de twee kerncentrales in Fukushima, met tientallen dode biggen. Andere scènes hebben iets onbedoeld komisch: zoals die van varkens die op een hete dag verkoeling zoeken in een plasje water op straat. Of die van twee losgebroken struisvogels die omnivoor zijn, en elkaar aankijken na het nuttigen van door vrijwilligers meegebracht kattenvoer. Een wrang detail is dat struisvogels in de streek werden geïntroduceerd als mascottes voor de Daiichi kerncentrale in Fukushima zelf onder het motto dat struisvogels op weinig voedsel groeien, en dat kernenergie met een klein beetje uranium wordt opgewekt.
Een ‘pop-up’ tentoonstelling van Huis Marseille: 3 -14 oktober 2012 in Atelier 408, Herengracht 408
Graag laat ik het hieronder geplaatste fragment van een uitgezonden persbericht aan het woord met enige foto's van Yasusuke Ota. (geplukt van afbeeldingen)
Een aangrijpend fotodocument van vergeten ‘medereizigers’ door het noodlot van Fukushima.
Grofweg zijn er twee soorten dieren: wilde en tamme. De eerste soort kan vluchten als er gevaar dreigt, iets dat de tweede meestal niet is gegund. Huisdieren zijn trouw aan hun omgeving, boerderijdieren zijn afhankelijk van menselijke verzorging. Dieren zijn onze ‘reisgenoten’ – schreef auteur en dierenliefhebber Rudy Kousbroek: Mens en dier zitten in hetzelfde schuitje en delen hetzelfde lot. Dat zijn dezelfde mensen die zweren dat ze hun dieren nooit in de steek zullen laten.
Een dag nadat de tsunami op 11 maart 2012 de kernreactor in het gebied rond Fukushima in Japan in ongerede raakte, moesten bewoners binnen een straal van 20 kilometer van de kerncentrale het gebied onmiddellijk verlaten. Niet alleen mochten ze geen spullen meenemen, ook hun dieren moesten ze achterlaten. Na de waterstofexplosie die op 14 maart in de kernreactor plaatsvond, werd het onzeker of ze ooit nog naar huis konden terugkeren.
De Japanse fotograaf en dierenliefhebber Yasusuke Ota (1958) behoort tot de vrijwilligers die met gevaar voor eigen leven en met wat dierenvoer en water eind maart 2011 eropuit trokken in de ‘No Go’ zone twintig kilometer rond de Fukushima Daiichi Kerncentrale. Ze wisten niet precies wat ze verwachten konden, maar ze kwamen terecht in een hel op aarde, met koeien die zonder voedsel of water loeiend door hun knieën gezakt waren, of uit de stal waren losgelaten maar in moerassen en waterkanalen waren komen vast te zitten, een situatie waaruit ze zichzelf nooit konden redden. Ze troffen uitgemergelde paarden en varkens in stallen naast de lijken van hun soortgenoten aan. Huisdieren die waren gestorven terwijl ze op hun vaste plekken wachtten op hun baasjes, of uitgehongerd waren omdat ze vastgebonden zaten aan hun hok, of in het huis waren opgesloten. Dieren die overleven op alles wat hun voor de bek komt, en nu nog steeds – anderhalf jaar later – onvoorwaardelijk onnozel wachten op de terugkeer van hun baasjes: maar die kunnen en mogen dat niet.
Inmiddels zijn twee boeken verschenen met de foto’s die Yasusuke Ota in Fukushima maakte tussen eind maart 2011 en maart 2012. ‘This tragedy was for some reason not reported by the Japanese media at the beginning, and the truth is that there has been no proper help given to these animals even after one and a half years. I felt I needed to inform the world and leave evidence of what really happened. So I started to take photo’s of this while going inside the zone on rescue,’ schrijft Ota: ‘Please don’t turn your eyes from the reality.’Ota maakte een hartverscheurend fotografisch document van overlevenden en gevallenen: een vergeten groep slachtoffers tussen het puin van een landschap dat werd getroffen door een natuur- en kernramp. De foto’s roepen de vraag op welke toch de verborgen banden zijn die mensen met dieren verbinden. ‘Op grond van welk psychisch besef, van welk abstract beeld in het brein, voelen mensen zich geroepen niet zonder gevaar voor zichzelf een dier te redden dat anders ongetwijfeld ten dode opgeschreven zou zijn?’ schreef Kousbroek. Het persoonlijk antwoord van Yasusuke Ota hierop is: ‘I can’t betray such animals that don’t know how to be doubtful of their owners, as they woleheartedly put trust in them. With this in mind I documented these scenes from March 2011 to March 2012 […] This exhibition is to show that this tragedy was not caused by the earthquake or tsunami. It’s the nuclear power plant.’Veel van de beelden die Ota vastlegde zijn van een grote verschrikkelijkheid: een gemummificeerd kattenlijk op de weg, de losse onderkaak van een hond, een varkensstal in het gebied precies tussen de twee kerncentrales in Fukushima, met tientallen dode biggen. Andere scènes hebben iets onbedoeld komisch: zoals die van varkens die op een hete dag verkoeling zoeken in een plasje water op straat. Of die van twee losgebroken struisvogels die omnivoor zijn, en elkaar aankijken na het nuttigen van door vrijwilligers meegebracht kattenvoer. Een wrang detail is dat struisvogels in de streek werden geïntroduceerd als mascottes voor de Daiichi kerncentrale in Fukushima zelf onder het motto dat struisvogels op weinig voedsel groeien, en dat kernenergie met een klein beetje uranium wordt opgewekt.
Een ‘pop-up’ tentoonstelling van Huis Marseille: 3 -14 oktober 2012 in Atelier 408, Herengracht 408
zaterdag 6 oktober 2012
Amsterdam Tattoo Museum
tekst: museum.nl
Met veel belangstelling het Amsterdam Tattoo Museum bewonderd.
Ik zag diverse kunst- en rariteitenkabinetten, nisjes, uitstalkasten met tribale tattoo's en gebruiksvoorwerpen, foto's, boeken en prenten, kortom een uitgebreide collectie voorwerpen die een interessante inkijk geeft in de cultuurhistorie der tatoeage.
donderdag 20 september 2012
trip
In de oude snijzaal van het voormalig pathologisch anatomisch laboratorium op het Wilhelmina Gasthuisterrein bevindt zich smart project space
Een buitengewone tentoonstelling daar gezien gelijk een tripervaring.
Onderstaande tekst overgenomen van Galeries.nl
Giorgio Andreotta Calò presenteert in samenwerking met Emanuele Wiltsch Barberio een alomvattende audiovisuele installatie die de dynamiek van Tijd inzichtelijk maakt.
Dagelijks geopend van zonsopgang tot zonsondergang is de tentoonstelling en site-specifieke installatie 08.09.2012 - 21.10.2012 een meditatie op tijdelijkheid en eeuwige herhaling alsook een reflectie op cinematografische stijl en conventies. Tijd is een van de meest fundamentele en tegelijkertijd abstracte aspecten van de menselijke ervaring, die de wereld articuleert in een dynamische sequentie van elkaar opeenvolgende momenten in plaats van statische beelden.
Giorgio Andreotta Calò maakt gebruikt van het principe van de stenoscoop. Door het plaatsen van een optische lens in de verder geheel gesloten en verduisterde wanden van de expositieruimten, wordt de lucht met wolken en een fractie van de omgeving geprojecteerd op de vloeren van de tentoonstellingsruimten en komen buiten en binnenruimte telkens voor een moment samen. Dit visuele tapijt verhoudt zich tegelijkertijd tot de tijdelijkheid van geluid dat Emanuele Wiltsch Barberio in een compositie ontleend aan het real time geluid van de klok in de klokkentoren van SMART Project Space introduceert in de installatie van Andreotta Calo. In de overlappende beelden en geluidsnuances ontvouwt zich in real time een organisch evoluerend audiovisueel landschap. Variaties en herhalingen rekken de tijd waarin heden en verleden in verglijdende perspectieven in elkaar opgaan.
De installatie wordt op dezelfde wijze beheerst door natuurlijk licht en het ritme van de seizoenen, als de wereld tot de industriële revolutie. Als gevolg hiervan wordt de tijd relatief en schaalbaar. Voor de duur van de tentoonstellingen is het wederom de dynamiek van het seizoen dat de lengte van de dag bepaalt en de dag zo articuleert de tijden van zonsopgang en ondergang wederom bepalend worden voor aanvang en einde van de werkdag of in dit geval van de openstelling van de tentoonstelling.
Na de rondgang door de ruimte werd door Egle, de filmster van het project, gevraagd wat je van de voorstelling vond.
Ik oreerde enige zinnen in het Nederlands. Gezien de aard van het Engelstalige project werden het vier woorden.
***
12/10 ontving ik de link van de video met bijgaande tekst:
I want to say many thanks for your participation in my little project (filming visitors of the exhibition:). I wanted to put all your phrase but non of our dutch SMART team members could't translate your dutch part:)) so I left only 'mysterious'. All the best, Egle
donderdag 13 september 2012
Het lichaam ontleed
Vandaag een fascinerende verzameling gezien van skeletten, schedels, aangeboren misvormingen en afwijkingen zoals Siamese tweelingen, sirenomelie (zeemeerminsyndroom), cyclopie (één-ogigheid en een diversiteit aan syndromen en complexen. Ze zijn het gevolg van in den beginne ernstige ontwikkelingsfouten. De collectie omvat anatomische, pathologisch-anatomische, zoölogische en teratologische preparaten.
'Het lichaam ontleed' in Museum Vrolik is een verzameling over het menselijk lichaam, opgebouwd in eind 18e en de 19e/20ste eeuw.
Hoe zien onze lichaamsdelen en organen eruit, hoe zijn ze gebouwd en waar zitten ze precies.
De ontwikkeling van baby's in de baarmoeder is nauwlettend te volgen, van embryo tot een voldragen foetus.
Het anatomisch museum van de Universiteit van Amsterdam is vernoemd naar Gerard Vrolik (1775-1859) en zijn zoon Willem Vrolik (1801-1863). Beiden waren hoogleraar Anatomie in Amsterdam.
De schoonheid van dit medisch erfgoed zal ik regelmatig gaan bezoeken aangezien er met eigen oog nog heel wat intrigerende details onderzocht en ontleed moeten worden.
maandag 10 september 2012
Robert Jasper Grootveld en foto's van bekende popsterren in Amsterdam
Vandaag staat in het teken van de nostalgie: foto's uit de jaren zestig/zeventig.
Allereerst een bezoek aan het Amsterdam Museum: foto's van Claude Vanheye over bekende popsterren te Amsterdam (foto's mochten hier niet gemaakt worden).
Daarna naar de Oosterkerk in de Kleine Wittenburgerstraat alwaar een tentoonstelling over de in 2009 overleden antirookmagiër robert jasper grootveld.
Met onder andere een aantal van zijn kunstvoorwerpen en foto's van Cor Jaring.
Hieronder een selectie uit de foto's die ik maakte vandaag, hoewel hier en daar weerspiegeld met licht van buiten.
zie ook: happening op het water
dinsdag 7 augustus 2012
Isaac Israels
Gezien in het Stadsarchief te Amsterdam het werk van de impressionist Isaac Israels (3.2.1865 - 7.10.1934).
Gefascineerd door het drukke uitgaansleven schilderde, aquarelleerde, schetste hij en maakte pastels van fel verlichte winkels, het mondaine en de chique clientèle. Evenzo de schuifelende voorbijgangers, zoals hoedenmaaksters, naaisters, sjouwers, karrenvoerders, bloemenmeisjes en koffiepiksters, waren een bron van inspiratie. Volgens de verhalen werd de schilder zelf altijd gezien met een bolhoed op.
afbeeldingen van internet geplukt
Gefascineerd door het drukke uitgaansleven schilderde, aquarelleerde, schetste hij en maakte pastels van fel verlichte winkels, het mondaine en de chique clientèle. Evenzo de schuifelende voorbijgangers, zoals hoedenmaaksters, naaisters, sjouwers, karrenvoerders, bloemenmeisjes en koffiepiksters, waren een bron van inspiratie. Volgens de verhalen werd de schilder zelf altijd gezien met een bolhoed op.
afbeeldingen van internet geplukt
woensdag 25 juli 2012
de ruïnes van Detroit
Op een van mijn strooptochten breng ik een bezoek aan de expositie 'the ruins of Detroit' van de talentvolle fotografen Yves Marchand & Romain Meffre en treft mijn oog vergane glorie van een verblindende schoonheid.
Zoals iedereen inmiddels weet staan vergankelijkheid en verval hoog op mijn prioriteitenlijst. Zelden zo'n schot in de roos was mijn deel en stante pede werden al mijn imaginaties vervuld.
* Deze fascinerende fotoserie over het verval en de teloorgang van de industriestad Detroit is voor het eerst als solo expositie in Nederland te zien. Wereldwijd is 'The Ruins of Detroit' reeds in vooraanstaande galeries tentoongesteld, waaronder het Kühlhaus in Berlijn. Veel verzamelaars hebben het werk van dit Parijse duo reeds in hun verzameling opgenomen. Dit genre staat bekend als Urban Explorational Photography (Urbex).
Tijdens deze expositie zijn foto's te zien van oude T-Ford productiehallen, verlaten hotelkamers, voormalige tandartspraktijken, afgebroken Grand Ballrooms, vervallen kerken en lege klaslokalen...
* uit de folder: Galerie Fontana Fortuna
In een prachtig pand op de Keizersgracht 105, waar deze expositie plaatsvindt, heb ik amateurfoto's gemaakt die kwalitatief enigszins te wensen overlaten maar aardig inzicht geven in bovenomschreven ondergang.
Zoals iedereen inmiddels weet staan vergankelijkheid en verval hoog op mijn prioriteitenlijst. Zelden zo'n schot in de roos was mijn deel en stante pede werden al mijn imaginaties vervuld.
* Deze fascinerende fotoserie over het verval en de teloorgang van de industriestad Detroit is voor het eerst als solo expositie in Nederland te zien. Wereldwijd is 'The Ruins of Detroit' reeds in vooraanstaande galeries tentoongesteld, waaronder het Kühlhaus in Berlijn. Veel verzamelaars hebben het werk van dit Parijse duo reeds in hun verzameling opgenomen. Dit genre staat bekend als Urban Explorational Photography (Urbex).
Tijdens deze expositie zijn foto's te zien van oude T-Ford productiehallen, verlaten hotelkamers, voormalige tandartspraktijken, afgebroken Grand Ballrooms, vervallen kerken en lege klaslokalen...
* uit de folder: Galerie Fontana Fortuna
In een prachtig pand op de Keizersgracht 105, waar deze expositie plaatsvindt, heb ik amateurfoto's gemaakt die kwalitatief enigszins te wensen overlaten maar aardig inzicht geven in bovenomschreven ondergang.
vrijdag 4 mei 2012
straatjutter
Iedere dag struint Krista Peters over straat op zoek naar bruikbare voorwerpen voor haar kunstwerken. Dit weekend bezoek ik haar expositie. Ik zie een bijzondere collectie ingenieus vormgegeven.
Ze vertelt me dat ze van alle afgedankte materialen, verzameld en verspreid over veertien maanden, 403 collages heeft gemaakt. Ieder werk heeft een naam en er staat bij waar de achteloos op straat gegooide dingen gevonden zijn.
afbeeldingen van: galerij/alle-werken
maandag 2 april 2012
pijnexpositie in de Posthoornkerk
Pijn is een niet begrepen fenomeen. Er is veel over te doen en er zijn nogal wat boeken over geschreven. Diegenen die persoonlijk nooit met ernstige chronische pijn te maken hebben gehad, kunnen er mijns inziens niets over zeggen.
Ook ik viel, de vorige eeuw, in de prijzen en wel de hoofdprijs, lees de elektrische stoel (deel I)
Bij de pijnpoli, ik heb er vele doorlopen en begrijp nog steeds het bestaan er niet van, word je niet veel wijzer. Daar houden ze je zoet met pijnstillers met alle gevolgen van dien, lees bijwerkingen
Mijn reis door alternatief therapietjesland is groot: homeopathie, antroposofie, fysiotherapie, pakkingen, ijsklontjes, heilleem, chinese oliën, tijgerbalsem, zalven, hete en ijskoude crèmes, massage, acupunctuur, neuraaltherapie, moxa en een tens. Ik ben wellicht nog een en ander vergeten. Alles werkt even of helemaal niet daarom ben ik ermee opgehouden, zonde van mijn kostbare energie.
Om toch up to date te blijven van de meest recente ontwikkelingen op pijngebied, want je kan maar nooit weten welk licht de heilige graal ontdekt, blader ik het driemaandelijks tijdschrift PijnPeriodiek door.
Daar lees ik bijvoorbeeld over het volgen van een vijfdaagse cursus over pijn. Enkele onderwerpen:
* zin en onzin van pijn. (nooit begrepen de zin van chronische pijn.)
* pijnzin en pijnbestrijding. (pijnstillers!)
* fysiologische en psychologische verklaringsmodellen voor chronische pijn. (destijds heeft mijn pijnprofessor mij nooit iets kunnen verklaren en reken maar, ik had een lijst met vragen.)
Geïnteresseerd ben ik wanneer ik in bovengenoemd tijdschrift een aankondiging van een pijn-expositie gewaar word. Deze fototentoonstelling over het thema pijn die deze week in de Posthoornkerk te Amsterdam plaats vindt, betreft een expositie in het kader van de internationale campagne The Pain Within.
Gisteren toog ik nieuwsgierig naar de Posthoorn in de Haarlemmerstraat waar ik, schandalig te vermelden als geboren en getogen Amsterdamse, nooit eerder een voet over de drempel heb gezet.
Deze neogotische kerk, een negentiende-eeuwse stroming in de bouwkunst die zich geheel heeft laten inspireren door de middeleeuwse gotiek, was een ontwerp van Pierre Cuypers.
Bij binnenkomst word ik verwelkomd door twee heren aan de balie van pijnplatform. Aldra valt me op dat er geen sterveling te bekennen is in de kerk.
Ik kijk mijn ogen uit naar het interieur en zie een driebeukig schip en klaverbladvormige koorpartij. De kerk staat bekend als een kruisbasiliek, de zijbeuken zijn lager dan de middenbeuk en deze is boven de zijbeuken voorzien van een rij vensters.
Hier en daar zie je geportretteerde lotgenoten met jammerlijk kwellende verhalen over hun pijnervaringen. Allen spreken de herkenbaar ultieme wens uit een doeltreffende remedie te vinden waardoor er geen pijn meer is en de kwaliteit van leven aanzienlijk zou kunnen verbeteren.
Daarbij zijn foto's geplaatst van een grillig karakter die de pijn symboliseren. Een schijnwerper stond pal op bovenstaande afbeelding.
Mijn cameraflits completeerde in mijn verbeelding een heel-al van zon, maan en lichtende facetten.
 | |||||||||
 |
| google afbeelding |
vrijdag 16 maart 2012
de dood leeft
Het lag al een tijd in de lijn der verwachtingen om het Tropenmuseum te bezoeken.
Gezien mijn interesse in dood, leven en vergankelijkheid was ik zeer benieuwd naar de tentoonstelling De Dood Leeft.
Gezien mijn interesse in dood, leven en vergankelijkheid was ik zeer benieuwd naar de tentoonstelling De Dood Leeft.
Al eerder schreef ik na een bezoek aan het Tropenmuseum in voorgaande columns over Rood en Vodou
Op deze expositie, waar de dood centraal staat, kun je zien hoe nabestaanden persoonlijk en collectief wereldwijd met het fenomeen dood omgaan. Een indrukwekkende tentoonstelling over uitvaartrituelen en rouwen, sfeervol ingericht met subtiele geluidsovergangen van het ene bijzondere object naar het andere.
Dood is inherent aan leven, daar ontkom je niet aan. Ik vertoef graag op begraafplaats 't Huis te Vraag om het grote zwijgen van gene zijde te beluisteren.
In de dag van de doden verhaalde ik over hoe ze in Mexico met hun doden omgaan, daar wordt gezongen, gelachen en gedanst tussen de graven maar hoe doet men dat op wereldschaal.
Hieronder een selectie van door mij gemaakte foto's.
Op deze expositie, waar de dood centraal staat, kun je zien hoe nabestaanden persoonlijk en collectief wereldwijd met het fenomeen dood omgaan. Een indrukwekkende tentoonstelling over uitvaartrituelen en rouwen, sfeervol ingericht met subtiele geluidsovergangen van het ene bijzondere object naar het andere.
Dood is inherent aan leven, daar ontkom je niet aan. Ik vertoef graag op begraafplaats 't Huis te Vraag om het grote zwijgen van gene zijde te beluisteren.
In de dag van de doden verhaalde ik over hoe ze in Mexico met hun doden omgaan, daar wordt gezongen, gelachen en gedanst tussen de graven maar hoe doet men dat op wereldschaal.
Hieronder een selectie van door mij gemaakte foto's.
zondag 4 maart 2012
Abonneren op:
Posts (Atom)