toen ik de schilderijen van Tamara Muller zag
overviel mij een tegenstrijdig gevoel:
aantrekking versus afstoting
in de kunstkrant kwam ik een treffend stuk tegen
geschreven door Fleur Poots van galerie Bart
ik citeer een passage:
in haar werk is sprake van een meer contrastrijk en helder kleurgebruik
op collageachtige wijze worden kleine componenten toegevoegd
bijdragend aan het 'verhaal'
dat echter nooit een eenduidig verhaal is
de kinderlijke onbevangenheid
die je als één van de centrale thema's aan zou kunnen wijzen
komt terug in de techniek die vrij en los is
de vervormde beelden geven de werken iets komisch
versterkt door de grafische elementen die stripachtig aandoen
ook de gezichten zijn in enkele werken schetsmatig weergegeven
soms slechts een masker in een monochrome kleur
maar de meeste gezichten zijn met zoveel diepte en kleurnuance geschilderd
dat je bijna het gevoel hebt ze te kunnen aanraken
Geen opmerkingen:
Een reactie posten