Wat gaan ze in Mexico toch anders met hun doden om dan bij ons. Wee je gebeente wanneer iemand jou zou toefluisteren: ik zal dansen op je graf. In Mexico is het gedurende dit feest heel gewoon dat men zingt, lacht, danst en muziek maakt tussen de graven. Er wordt gegeten, tequilla gedronken en de familie viert feest tot diep in de nacht.
Mij is het al eeuwig een raadsel waarom men hier in het westen zo spastisch en rigide met De Dood omgaat. Zoals iedereen weet is dood inherent aan leven, niemand ontkomt aan Magere Hein, met andere woorden wanneer je als de dood voor De Dood bent, heb je geen leven. De dodenverering is daar een feest. In hekeldichten drijft men de spot met overleden politici of andere bekenden en het wordt kinderen met de paplepel ingegoten: ze eten doodshoofdenbroodjes en dito suikergoed in plaats van een sinterklaaspop van speculaas of chocola.
Op het met fakkels verlichte kerkplein hangen witte hemden en broeken aan de waslijn en bij het binnenkomen in De Eeuwigheid wordt een glas tequila aangeboden. Ik zie een schitterend ingerichte kerk met onder andere kleurige schedels en skeletten en weet dat de organisatoren drie dagen bezig zijn geweest met versieren en opbouwen van het interieur.
Agnost als ik ben, neem ik desalniettemin een foto mee van mijn allang overleden ouders en broer en leg deze op het altaar. Ook wordt een veer van Jacob, mijn vorig jaar overleden papegaai, in de oogkas van een schedel gestoken.
Er vindt een traditioneel Azteeks ritueel plaats door de prachtig uitgedoste Eduardo Ramos met een indrukwekkende verentooi. Bij zijn passeren kan je z'n skelet horen rammelen. Dames laten zich graag door hem bewieroken en voelen zich kennelijk gezuiverd hierna.
Frans Fontaine, hoofd tentoonstellingen Tropenmuseum, geeft een toelichting over verschillen en overeenkomsten tussen Mexicaanse en Hollandse Dag der Allerzielen die door de kerk galmt en helaas daardoor slecht te verstaan is. Een groot Christusbeeld is door tattookoning Henk Schiffmacher kunstig beschilderd.
Op de achtergrond hoor je een bescheiden muziekje en de sfeer blijft enigszins ingetogen. Halverwege de avond bedenk ik dat nu het grote feest wel mag uitbreken, bijvoorbeeld met een live of uit de luidsprekers schallende Mexicaanse band en een alom dansend publiek.
2 november 2010
* dag der doden (filmpje Sir Dark Green)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten